Πώς έγινε ο μικρός Αδόλφος «Μεγάλος» και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη (7) : Αδικία

Μετά από δύο χρόνια αποφάσιζε ο Αδόλφος να γραφτεί σε σχολή ζωγραφικής. Δεν τον επέλεξαν όμως μεταξύ των πάνω από 100 ενδιαφερόμενων.   Αυτό ήταν για εκείνων ένα ξαφνικό πλήγμα, ένας κεραυνός από τον ξάστερο ουρανό… Ήταν τόσο πεπεισμένος για το ταλέντο του! Του χρόνου δεν τον άφησαν καν να πάρει μέρος στις εξετάσεις. Έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Τον έπνιγε η αδικία. Οι μόνες στιγμές που γαλήνευε ήταν όταν μισούσε. Μισούσε τους πάντες γιατί συνειδητοποιούσε ότι δεν φταίει ο ίδιος αλλά φταίνε οι γύρω του, το σάπιο Αυστριακό μοναρχικό σύστημα στο οποίο προσπαθούν να κατακτήσουν  πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα άλλοι λαοί, πρώτα απ’ όλα οι Σλάβικες φυλές.  Μισούσε την γλώσσα τους. Μισούσε τα πάντα ακόμα και το εαυτό του.

Και πάλι το γνωστό: Εγώ όχι, εσείς όχι.

Πάντα είχε στο νου του τα τελευταία λόγια της μητέρας του. Τι άλλο ήξερε καλά; Να μιλάει. Δεν  είχε όμως ακροατήριο. Μισούσε το Λύκειο που τον απέβαλε και δεν έκανε αρκετή δουλειά στην αφύπνιση της εθνικής περηφάνιας και του ενθουσιασμού για την υπόθεση του  Γερμανικού λαού.  Καταλάβαινε καλά ότι μόνο εκείνος που χάρη στην εκπαίδευση της οικογένειας και του σχολείου γνωρίζει το πολιτιστικό και ιδιαίτερα το πολιτικό μεγαλείο της πατρίδας του μπορεί να είναι υπερήφανος επειδή  έχει το δικαίωμα να ανήκει σε αυτό το μεγάλο αλλά αδικημένο έθνος.