δώρο στους αγαπημένους μας

ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΣ ΠωΛηΣΗ
μπορειτε να παραγγειλετε το βιβλίο αυτό στη σελίδα μας και σας το αποστείλουμε με αντικαταβολή. Κάνει 12Ε.
Οι δικοί σας θα χαρούν να διαβάσουν τις γιορτές κάτι ωραίο και αισιόδωξο.

 Από το ρυάκι των παιδικών αναμνήσεων για καλοκαίρια γεμάτα κεράσια, διαμέσου του καταρράκτη των πρώτων ερώτων του πράσινου καρυδιού, και ύστερα του ποταμού της ώριμης πάλης του ΠΡΕΠΕΙ και του ΘΕΛΩ ως αντίθετα στην Ιστορία, τη δημιουργία και τον έρωτα. Τον έρωτα σαν το ζουμερό πορτοκάλι γεμάτο κουκούτσια εμπειριών.

Για να ενωθείς με τον ωκεανό της φωτεινής αγκαλιάς του.

Xάρη στις αντιθέσεις κινείται ο κόσμος…

Στην αρχή ήταν το χάος.

 

          Η κοινωνία της Δημιουργίας δεν μπορεί να υπάρξει, αν…

Ένα βιβλίο για το ΠΡΕΠΕΙ και ΘΕΛΩ ως τη μεγαλύτερη αντίθεση στην Ιστορία, τη δημιουργία και το Σύμπαν.

          Και μετά έρχεται η αρμονία.

 

Ο Αδόλφος και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη (11)

Ο Αδόλφος άρχισε σιγά σιγά να μισεί στα αλήθεια τους Εβραίους. Θεώρησε ότι ο μαρξισμός είναι το εργαλείο τους. Και αναρωτιόταν αν είναι δυνατόν να δώσει ο Θεός σε αυτή τη ράτσα ως δώρο όλη τη Γη. Αφού πρόκειται για υλιστές! Τους θεωρούσε διάβολους.

Ο ίδιος εκτιμούσε ότι μόνο οι πιο δυνατοί και άριστοι μπορούν να επιζήσουν και να κυριαρχήσουν πάνω στους υπόλοιπους. Αυτό έλεγε ο Δαρβινισμός. Ο Χίτλερ θεωρούσε τους ανθρώπους μέρος του ζωικού Βασίλειου και ήταν πεπεισμένος ότι οι Γερμανοί είναι μία ανώτερη φυλή. Ταπεινωμένη μεν αλλά καλύτερη από τις άλλες. Αφού ήταν καθαρή, ξανθιά και γαλανομάτα! Επί δεκαετίες είχε χάσει την αξιοπρέπεια της αλλά ο ίδιος θα αποδεικνυόταν ότι ακριβώς οι γερμανοί είναι οι πιο δυνατή ράτσα. Ήταν πεπεισμένος ότι δρα σύμφωνα με το έργο του Θεού αν πολεμάει τους Εβραίους.  Κατάλαβε ότι ως τελευταία σωτηρία υπάρχει ο αγώνας, με όλα τα όπλα τα οποία είναι ικανή να δημιουργήσει ο ανθρώπινος νους ενάντια σε αυτή τη λέρα που μολύνει την ανθρωπότητα.

Συγχώρεσε τους εργάτες που είναι θύματά των και ήθελε να τους κάνει συμμάχους του όπως και του εθνικισμού που διαμορφωνόταν στο μυαλό του. Η ιδέα της μεγάλης Γερμανίας θα επικρατήσει!  Η ψυχολογία του διαμορφωνόταν με την αίσθηση: Εγώ ναι, εσείς όχι!

Πώς έγινε ο μικρός Αδόλφος «Μεγάλος» και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη (8) : Η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα

Κάποια στιγμή. Όταν τελείωσαν τα λεφτά του ενήλικου πια Αδόλφου που κληρονόμησε από τους πεθαμένους γονείς του έπιασε δουλειά σε μία οικοδομή. Εκεί συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους σοσιαλδημοκράτες. Αρχικά ήθελε να παραμείνει ουδέτερος μα την τρίτη ή την τέταρτη μέρα του ζήτησαν να μπει στην οργάνωση. Αυτό το γεγονός τον προκάλεσε να πάρει θέση. Τους είπε ότι δεν τα καταλαβαίνει και ότι δεν θα αφήσει κανέναν να τον πιέζει. Του εξηγούσαν γιατί απλά ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο Συνδικάτο. Θύμωσε. Αυτό τον ανάγκασε να αρχίσει να μελετάει σε μία βιβλιοθήκη τις μπροσούρες των σοσιαλδημοκρατών. Τα βιβλία του Μαρξ δεν τα πολύ καταλάβαινε αλλά υπήρχαν αρκετές απλοϊκές μπροσούρες. Και άρχισε να μπαίνει στο μυαλό τους. Θύμωνε ακόμα περισσότερα.

Άρχισε την πολεμική μαζί τους. Εκείνοι ήταν αρνητικοί στα πάντα: το έθνος αρνιούνταν ως μία επινόηση της καπιταλιστικής τάξης. Την πατρίδα την αρνιούνταν ως εργαλείο καταπίεσης του προλεταριάτου. Την παιδεία ως μέσο ανατροφής σκλάβων, την ηθική ως εκφραστή της κουτής υπομονής των αμνών, την θρησκεία ως εργαλείο της αποβλάκωσης του έθνους.

Ο Αδόλφος ένιωθε αηδιασμένος. Ήταν μόνος του μα επειδή τώρα είχε πια τουλάχιστον τόση γνώση όσο εκείνοι τους πολεμούσε. Ώσπου μία μέρα του υπόδειξε κάποιος να εγκαταλείψει την οικοδομή αλλιώς θα πέσει από τη σκαλωσιά. Ήταν η πρώτη επαφή του Χίτλερ με την κοινωνική βία. Στην επόμενη οικοδομή όπου πήγε έγιναν περίπου τα ίδια.  

Πώς έγινε ο μικρός Αδόλφος «Μεγάλος» και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη (7) : Αδικία

Μετά από δύο χρόνια αποφάσιζε ο Αδόλφος να γραφτεί σε σχολή ζωγραφικής. Δεν τον επέλεξαν όμως μεταξύ των πάνω από 100 ενδιαφερόμενων.   Αυτό ήταν για εκείνων ένα ξαφνικό πλήγμα, ένας κεραυνός από τον ξάστερο ουρανό… Ήταν τόσο πεπεισμένος για το ταλέντο του! Του χρόνου δεν τον άφησαν καν να πάρει μέρος στις εξετάσεις. Έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Τον έπνιγε η αδικία. Οι μόνες στιγμές που γαλήνευε ήταν όταν μισούσε. Μισούσε τους πάντες γιατί συνειδητοποιούσε ότι δεν φταίει ο ίδιος αλλά φταίνε οι γύρω του, το σάπιο Αυστριακό μοναρχικό σύστημα στο οποίο προσπαθούν να κατακτήσουν  πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα άλλοι λαοί, πρώτα απ’ όλα οι Σλάβικες φυλές.  Μισούσε την γλώσσα τους. Μισούσε τα πάντα ακόμα και το εαυτό του.

Και πάλι το γνωστό: Εγώ όχι, εσείς όχι.

Πάντα είχε στο νου του τα τελευταία λόγια της μητέρας του. Τι άλλο ήξερε καλά; Να μιλάει. Δεν  είχε όμως ακροατήριο. Μισούσε το Λύκειο που τον απέβαλε και δεν έκανε αρκετή δουλειά στην αφύπνιση της εθνικής περηφάνιας και του ενθουσιασμού για την υπόθεση του  Γερμανικού λαού.  Καταλάβαινε καλά ότι μόνο εκείνος που χάρη στην εκπαίδευση της οικογένειας και του σχολείου γνωρίζει το πολιτιστικό και ιδιαίτερα το πολιτικό μεγαλείο της πατρίδας του μπορεί να είναι υπερήφανος επειδή  έχει το δικαίωμα να ανήκει σε αυτό το μεγάλο αλλά αδικημένο έθνος.

Πώς έγινε ο μικρός Αδόλφος "Μεγάλος" και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη 6

       Ξαφνικά πέθανε ο πατέρας του έφηβου πια Αδόλφου. Ο Αδόλφος βρέθηκε εντελώς απροστάτευτος και άρχισε να φέρνει από το Λύκειο στο Linz όπου πήγαινε τώρα κακούς βαθμούς. Οι συμμαθητές του, αστοί και αριστοκράτες δεν του μιλούσαν καν. Ήταν απομονωμένος και το μόνο που τον ευχαριστούσε ήταν η ζωγραφική και τα μαθήματα Ιστορίας για τους πολέμους. Επανέλαβε την ίδια τάξη και τελικά έπρεπε να φύγει από το σχολείο χωρίς απολυτήριο. Στο μεταξύ αρρώστησε η μητέρα του. Λίγο πριν πεθάνει είπε στον Αδόλφο να διαλέγει να κάνει μόνο αυτό που ξέρει και έτσι θα φτάσει ψηλά. Του άφησε αρκετά λεφτά για να μπορέσει ο Αδόλφος να ζήσει χωρίς να κάνει τίποτα. Ο Αδόλφος πήρε λοιπόν ακριβά αστικά ρούχα του φοιτητή από καλή οικογένεια και περιφερόταν στη πόλη Linz ζωγραφίζοντας μεγαλεπήβολα χτίρια και γέφυρες. Ονειρευόταν ότι μία μέρα θα χτιστούν βάση των σχεδίων του.  Ερωτεύτηκε μία κοπέλα που την συναντούσε καθημερινά αλλά ποτέ δεν της μίλησε. Πήγαινε σε πινακοθήκες και σε βιβλιοθήκες ψάχνοντας για νέα κόμικς. Πήγαινε σε κονσέρτα γερμανών μουσικών και ιδικά του Wagner. Τον γέμιζαν περηφάνια για την φυλή του και πυροδοτούσαν τα όνειρά του για τη μελλοντική δόξα και μεγαλείο του γερμανικού λαού.  Ήταν ευτυχισμένος. Ήταν η μόνη μικρή περίοδος στη ζωή του όταν ένιωθε: Εγώ ναι, εσείς ναι.

Πώς ο μικρός Αδόλφος έγινε "Μεγάλος" και η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη: Εγώ όχι, εσείς όχι!

…η συνέχεια

Ο μικρός Αδόλφος μισούσε τον πατέρα του όταν εκείνος τον τιμωρούσε, κατά τα άλλα όμως τον θαύμαζε. Και αυτό επειδή παρόλο που ο πατέρας του ήταν μάλλον «μπάσταρδος» κάφερε να γίνει κάτι ανώτερο – κρατικός υπάλληλος. Του επανέλαβε πολλές φορές ότι τα παιδιά οφείλουν να φτάσουν πιο ψηλά από τους γονείς. Ο  πατέρας του είχε μία μεγάλη βιβλιοθήκη και ο Αδόλφος την εξερευνούσε. Τα πιο αγαπημένα του αναγνώσματα ήταν αυτά για τους γάλλο-γερμανικούς πόλεμους και ιδιαίτερα ένα κόμικς από τον πόλεμο του 1870-71. Από αυτή την εποχή άρχισε να θαυμάζει τα πάντα που είχαν σχέση με τα στρατιωτικά και τον πόλεμο. Μία μέρα όταν πήγαν όπως κάθε γιορτή σε μία παρέλαση ο πατέρας  του είπε: «Το ίδιο αίμα ανήκει στο ίδιο κράτος. Η γερμανική φυλή δεν έχει ηθικό δικαίωμα για να κατέχει αποικίες μέχρι ώσπου δεν συγκεντρωθεί τα τέκνα του σε ένα κοινό σπίτι. Μόνο τότε θα μπορέσει  να κατακτήσει ξένα εδάφη και γη. Και τότε από τα δάκρυα του πολέμου θα φυτρώσει ψωμί για τους απόγονους».

Όταν ο πατέρας του Αδόλφου πήρε σύνταξη αγόρασε ένα αγρόκτημα κοντά στην Αυστριακή πόλη Lambach και η οικογένεια μετακόμισε εκεί. Ο μικρός γιος έπρεπε να πηγαίνει με τα πόδια στο σχολείο στην πόλη όπου είχε ως συμμαθητές αγόρια από πιο ψιλές τάξης από ότι ήταν ο ίδιος. Μαζί του καθόταν στα θρανία γιοι μεγάλο-γαιοκτημόνων τους οποίους τους έφερναν στο σχολείο άμαξες. ‘Όλοι τον περιφρονούσαν. Εκείνη τη περίοδο ένιωθε έντονα: Εγώ όχι, εσείς όχι.

 Ήταν ταπεινωμένος και υποσχέθηκε στο εαυτό του ότι μία μέρα όλοι θα τον θαυμάζουν.  

Πώς ο μικρός Αδόλφος έγινε "Μεγάλος": Περιφάνεια

Ο μικρός Αδόλφος είχε στο Δημοτικό, στην αρχή έναν καλό φίλο Χανς που ήταν από μία εργατική οικογένεια. Τον θαύμαζε αρχικά για το ρωμαλέο σώμα του και για το ότι τον προστάτευε. Ο φίλος του όμως δεν ήταν καλός μαθητής και ο δάσκαλος τον έδερνε μαζί με τα άλλα παιδιά που όλα ήταν από φτωχότερες οικογένειες. Ο Αδόλφος θαύμαζε και τον δάσκαλο και θα κρυβόταν από τη ντροπή του αν έδερνε ο δάσκαλός του και εκείνον – δημόσια. Ο δάσκαλος τους έλεγε συχνά για την Πρωσία και για τον στρατό της ότι πρέπει να είναι περήφανοι για τους στρατηλάτες και στρατηγούς τους και ότι είναι μεγάλη αδικία που ο Γερμανικός λαός έχασε τους πολέμους με τους Γάλλους και ότι δεν έχει αποικίες όπως οι άλλες υπερδυνάμεις. Τους μπόλιαζε την περηφάνια για την μικρή πόλη τους που λεγόταν Braunau am Inn, ήταν μία πόλη πάνω στα σύνορα της Αυστρίας και της Γερμανίας. Ο δάσκαλος τους έλεγε ότι αυτά τα δύο κράτη πρέπει να ενωθούν και να δημιουργήσουν μία υπερδύναμη, και ότι όλη η Γερμανία που ήταν κάποτε κατακερματισμένη θα γίνει η πιο δυνατή χώρα στον κόσμο γιατί την κατοικεί οι καλύτεροι φυλή που έχει ένα περίφημο παρελθόν.

Συνεχίζεται…